ေမာင္ရစ္(ေဆာင္းပါး)
ဗမာျပည္မွာတုံးက ၾကားဖူးတာက ငယ္ေတာ့ ကြန္ျမဴနစ္၊ ၾကီးေတာ့ အရင္းရွင္ဆိုလားပဲ။ လူငယ္ဘ၀က စြန္႔စားလႈပ္ရွားခဲ့တုံးမွာ အဲဒီတုံးက ေခတ္စားတဲ့ ရဲရဲေတာက္ကြန္ျမဴနစ္ ေတာ္လွန္ေရးသမားေပါ့ဗ်ာ။ အသက္ၾကီးလာေတာ့ စည္းစိမ္ပစၥည္းျပည့္စုံလို႔ အျငိမ့္သားနဲ႔ အရင္းရွင္ၾကီးျဖစ္ေနတယ္၊ ျဖစ္လာတယ္လို႔ ေျပာၾကတာ ၾကားဖူးပါတယ္။ တခ်ဳိ႔လူေတြကိုေတာ့ ငယ္တုံးကေတာ့ သူပုန္၊ ၾကီးေတာ့ မဆလၾကီးျဖစ္ေနတယ္လို႔ ေျပာတာမ်ဳိးလည္း ရွိတယ္။ အဲဒီကို အမီွျပဳျပီးေတာ့ ဒီစာကို ေရးပါတယ္။
၂၁ ရာစုရဲ႔ အေနာက္တိုင္းဒီမိုကေရစီသမိုင္းမွာ အခု ၂၀၀၈ အေမရိကန္သမၼတေရြးေကာက္ပြဲဟာျဖင့္ အုတ္ေၾသာ္ေသာင္းနင္း အျဖစ္ဆုံးပါပဲ။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံေရးစနစ္ရဲ႔ ျငိမ္းခ်မ္းတဲ့ အာဏာလက္လႊဲေပးမႈကို ကမာၻက သက္ေသျပဳၾကရပါတယ္။ အာဏာရ ေရွးရိုးစြဲ ရီပတ္ဘလစ္ကင္ပါတီဟာ ေခတ္ေရစီးေနာက္လိုက္တဲ့ ဒီမိုကရက္ပါတီလက္ထဲကို အစိုးရအဖြဲ႔၊ ကြန္ဂရက္နဲ႔ ဆီးနိတ္တခုလုံးနီးပါး ထိုးအပ္လိုက္ရပါတယ္။ အဆစ္အေနနဲ႔ အေၾကြးသံသရာလည္၊ မ်က္ျဖဴဆိုက္ေနတဲ့ စီးပြားပ်က္ကပ္ၾကီးပါ လက္လႊဲေပးလိုက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။
ေရွးရိုးစြဲ ရီပတ္ဘလစ္ကင္ဆိုတာ ဘယ္လိုမ်ဳိးပါလိမ့္လို႔ အစကေတာ့ ေမာင္ရစ္လည္း မသိပါဘူး။ သူတို႔ေခတ္၊ သူတို႔စနစ္ကို အာရွသားမ်က္ႏွာမြဲ၊ အာဏာရွင္ေအာက္ျပားျပားေမွာက္ခဲ့ရသူ ေမာင္ရစ္က ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ ဉာဏ္မမီေၾကာင္းပါ။ သို႔ေသာ္လည္း ဒီရာစုႏွစ္အသစ္ရဲ႕ ထူးျခားတဲ့ အေမရိကန္ေရြးေကာက္ပြဲအေျပာင္းအလဲကို နတ္ကရာ ၾကည့္ေမာရင္း ၂ ျပားဖိုးေလာက္ ဉာဏ္အလင္းေလး ပြင့္ခြင့္ေပးေတာ္မူေစလိုပါတယ္။
ရီပတ္ဘလစ္ကင္ဆိုတာကို သိသာေအာင္ ပုံေဆာင္ခ်င္ရင္ ဆင္းသြားတဲ့ သမၼတၾကီး ဘြတ္ရွ္ကို ၾကည့္ပါ။ အလြန္ထင္ရွားပါတယ္။ ခ်မ္းသာတယ္ (မခ်မ္းသာရင္ေတာင္မွ သာမန္သူမ်ားထက္ သာတယ္လို႔ ထင္တယ္)။ ေဆြစဥ္မ်ဳိးဆက္ ဂုဏ္သိကၡာကို ထိမ္းတယ္။ မွန္တယ္ထင္တာကို အတိုက္အခံၾကားထဲက ရုပ္ရွင္ဇာတ္လိုက္မ်ားလို၊ သူရဲေကာင္းၾကီးမ်ားလို ေဆာင္ရြက္တယ္။ မာန္မာနၾကီးတယ္။ ဘာသာေရး အလြန္ကိုင္းရႈိင္းတယ္လို႔ ကို္ယ့္ကိုကိုယ္ ထင္တယ္။ မိရိုးဖလာ ထုံးတမ္းအစဥ္အလာမ်ားကို ထမ္းသိမ္းတယ္။ အေျပာင္းအလဲမ်ားတာ မၾကိဳက္ဘူး။ ျပိဳင္ဘက္ေတြ၊ အတုိက္အခံေတြဟာ အဲသည္တန္ဖိုး မသိ္သူေတြ၊ အဲသည္တန္ဖိုး မရွိသူေတြအျဖစ္ ရာသက္ပန္သတ္မွတ္ျပီး စြပ္စြဲတယ္။ သူတို႔သတ္မွတ္ထားတဲ့ အားနည္းသူေတြ၊ သားေကာင္ေတြ၊ မတရားအလုပ္ခံထားရသူေတြကို အလြန္သနားဂရုဏာထားျပီး ကယ္တင္ေစာင့္ေရွာက္ေလ့ရွိတယ္။ အဲသလိုမ်ဳိးအထင္နဲ႔ ဂုဏ္ယူတယ္။
အဲသည္လိုဆိုလိုက္ေတာ့ သူတို႔ေတြဟာ ၾကည္ညိဳစရာၾကီးေတြေပါ့ေနာ္။ တဖက္က ဒီမိုကရက္ဆိုတာေတြဟာ သူတို႔နဲ႔ ဆန္႔က်င္ဖက္လို႔မ်ား ေတြးလိုက္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ လားလား … ဘယ္လိုလူေတြမ်ားပါလိမ့္လို႔ ေတြးခ်င္စရာပါပဲ။
ဒီမိုကရက္ေတြကေတာ့ ဟိုတေလာက သမၼတလုပ္ေနရင္း တန္းလန္း လိ္င္ကိစၥအရႈပ္ေတာ္ပုံျဖစ္သြားတဲ့ ဟိုအယင္သမၼတၾကီး ကလင္တန္ကိုသာ ၾကည့္ၾကေပေတာ့လို႔ ေျပာရမလိုပါပဲ။ ေအးဗ်။ ဒီမိုကရက္ဆိုတာကို ၾကည့္ခ်င္ရင္ ကလန္တန္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံကို ၾကည့္ပါ။ ဒုသမၼတေဟာင္း အယ္လ္ဂိုးကို ၾကည့္ပါ။ လင္ကြန္း၊ ကေနဒီ ျပီးေတာ့ အိုဘားမားကို ၾကည့္ပါလို႔ ေျပာရမယ္ ထင္ပါတယ္။
ဒီမိုကရက္ေတြက သူတို႔ကိ္ုယ္သူတို႔ တိုးတက္တဲ့ အေတြးအေခၚ၊ လြတ္လပ္ပြင့္လင္းတဲ့ စိတ္ေနသေဘာထားရွိတယ္လို႔ အထင္ေရာက္ၾကပါတယ္။ သာမန္မိသားစုေတြထဲက ရုန္းကန္ျပီး ေရွ႔တန္းကို တက္လာေလ့ရွိတယ္။ ေသြးေႏွာတာတို႔၊ အေျပာင္းအလဲမ်ားတာတို႔၊ စိတ္ကူးယဥ္တာတို႔၊ စမ္းသပ္စြန္႔စားတာတို႔ကိုလည္း လက္မေႏွးပါဘူး။ မိသားစု၊ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းေဘာင္ထက္ ေက်ာ္လြန္ျပီးေတာ့ လူမႈပတ္၀န္းက်င္အေရးကိစၥေတြကို အားနည္းသူ အမ်ားစုနဲ႔ လက္တြဲျပီး လုပ္ေလ့ရွိတယ္။ ဥပေဒေဘာင္ စည္းကမ္းေဘာင္ထဲကေန ျပည့္ျပည့္စုံစုံနဲ႔ ပညာ၊ အာဏာ စတာေတြနဲ႔လည္း ေဆာင္ရြက္သလို လမ္းေပၚထြက္ျပီး ဆႏၵျပတာ၊ လႈံေဆာ္တာ၊ လက္မွတ္ထိုးတာ ဒါမ်ဳိးေတြလည္း လက္မေႏွးပါဘူး။ ေက်းကၽြန္ကိစၥ၊ အမ်ဳိးသမီးအခြင့္အေရး၊ အလုပ္သမားသမဂၢ၊ ပတ္၀န္းက်င္ထိမ္းသိမ္းေရး၊ လူမႈဖူလုံေရး၊ သတင္းစာ အႏုပညာ လူတဦးခ်င္းစီရဲ႔ လြတ္လပ္ခြင့္ စတာေတြဟာ သူတို႔ေတြရဲ႔ မွတ္တိုင္ေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ေမာင္ရစ္က အေမရိကန္အေနာက္ျခမ္း၊ ဆန္ဖရန္စစၥကိုေဘးဧရိယာေလးမွာ ကုတ္ကပ္ေနရသူဆိုေတာ့ ဒီမိုကရက္ေတြရဲ႔ အားေကာင္းတဲ့ ရိုက္ခတ္မႈကို ခံစားရတဲ့သူပါခင္ဗ်။ ရီပတ္ဘလစ္ကင္ေတြ အီရတ္ကို စစ္တိုက္ေတာ့ ဆန္ဖရန္ျမဳိ႔ထဲကလမ္းေတြေပၚမွာ စစ္္ဆန္႔က်င္ေရး ဆႏၵျပပဲြေတြ ခ်ိမ့္ခ်ိမ့္သဲခဲ့တာေပါ့ခင္ဗ်ာ။ ျမန္မာဘုန္းၾကီးေတြကို ျမန္မာစစ္သားေတြက နင္းေခ်ခ်ိန္မွာ ဆန္ဖရန္လမ္းမေပၚမွာ သူတို႔လူမ်ဳိးေတြ သကၤန္းေရာင္အ၀တ္စေတြပတ္ျပီး ဆဲဆိုကန္႔ကြက္ခဲ့ၾကတာပါပဲ။ တိဗက္ေတြကို တရုတ္စစ္သားေတြ အႏိုင္ထက္စီးနင္းတယ္လည္း ၾကားေရာ ဆန္ဖရန္မွာ တိဗက္အလံေတြ မိုးလုံးျပည့္လို႔ ၂၀၀၈ တရုတ္အိုလံပစ္ဆိုတာ ေခါင္းေတာင္ မေဖာ္၀ံ့ခဲ့ၾကပါဘူး။ ျပည္ပက တရားမ၀င္အလုပ္သမားေတြ၊ ခိုး၀င္သူေတြကို ရီပတ္ဘလစ္ကင္ေတြက အေမရိကန္ထမင္းအိုး ၀င္ခုိးႏႈိက္သူေတြဆိုျပီး အိုးမဲသုတ္ဖို႔ တင္ျပခ်ိန္မွာ အဲသည္ဧည့္ႏိုင္ငံသားေတြ စည္းကမ္းမဲ့ ကားေလ်ာက္ေမာင္းျပီး လူေတြ ထိခုိုက္ေသေက်မွာစိုးလိ္ု႔ဆိုျပီး ယာယီ ကားေမာင္းလိုင္စင္ေတာင္ ထုတ္ေပးလိုက္ေသးသဗ်။
ဆိုေတာ့ ဒီသေဘာေလာက္ ေျပာျပရရင္ေတာ့ အဲဒီ ပါတီၾကီး ႏွစ္ခုရဲ႔ အျဖဴအမဲ ကြဲျပားတာကို ရိပ္မိၾကေလာက္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးမ်က္ႏွာစာမွာ သူတို႔ ၂ ဦးဟာ ကိုယ္ဟာ အျဖဴဆို သူက အမဲ … ျငင္းခုန္ အႏိုင္လုၾကျမဲပါပဲ။ အိုဘားမားကလည္း သူတို႔ရဲ႔ ဒီမုိကရက္ေတြရဲ႔ အားနည္းခ်က္တခုျဖစ္တဲ့ မ်ဳိးဆက္သစ္နဲ႔ သက္လတ္တန္းေတြရဲ႔ ဆႏၵမဲမေပးဘဲ ေဘးထြက္ထိုင္၊ လမ္းေပၚထြက္အက်င့္ကို ေျဖာင္းဖ်စည္းရုံးျပီး မဲႏိုင္ေအာင္ စည္းရုံးခဲ့သူဆိုေတာ့ သူ႔သမၼတသက္တမ္းမွာ ပါတီ ၂ခု ဒြန္တြဲျပီး စီးပြားပ်က္ကပ္က ရုန္းထြက္ၾကဖို႔ကို ဆက္လက္ ႏႈိးေဆာ္ တိ္ုက္တြန္းေဆာင္ရြက္ေနပါတယ္။
သို႔ေသာ္လည္း တန္ဖိုးထားပုံခ်င္းနဲ႔ အမူအက်င့္ေတြ မတူၾကေတာ့ လြယ္မေယာင္နဲ႔ ခက္၊ တိမ္မေယာင္နဲ႔ နက္လွပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူရဲ႔ စီးပြားပ်က္ကပ္ ကယ္ဆယ္ေရး စီမံခ်က္ကို အတည္ျပဳႏိုင္ေရးအတြက္ လႊတ္ေတာ္ ၂ ရပ္လုံးမွာ ေဆြးေႏြးျငင္းခုံေနၾကခ်ိန္၊ သမၼတၾကီးအိုဘားမားခင္ဗ်ာ လူေတာထဲ၊ လမ္းေပၚထြက္ျပီး ပရိသတ္ကို ဆြဲေဆာင္ျပီး လူထုအင္အားျပပြဲေတြ ဆင္ႏႊဲခဲ့ရတာကို မီးလာတဲ့အရပ္က သတင္းတီဗီေလးဘာေလး ၾကည့္ၾကတဲ့သူေတြ ရႈစားလိုက္ရမယ္ ထင္ပါတယ္။
အခုေလာက္ဆိုရင္ျဖင့္ စာဖတ္သူ သူေတာ္ေကာင္းပညာရွိၾကီးေတြလည္း မိမိကုိယ္ကိုကိုယ္ မိမိ - “ငါကေတာ့ ဘယ္ဘက္ အားသန္သူပါကလား …” လို႔ က်ိတ္ျပီး အမွတ္ေတြ ေပးမိၾကမယ္ ထင္ပါရဲ႔။ ေမာင္ရစ္တို႔က ေလာေလာဆယ္ ဒီမွာ လူနည္းစုေတြထဲမွာ ပါေတာ့ “မင္ေနာ္ရတီ” ေတြဆိုေတာ့ ဟဲဟဲ ဒီမိုကရက္ေတြဖက္ ခပ္ယိုင္ယိုင္ကိုးခင္ဗ်ာ။ ကယ္လီဖုိးနီးယားျပည္နယ္ၾကီးဆိုတာ ကုန္တြင္းပိုင္းက ေျခၾကီး၊ လက္ၾကီး၊ မ်က္ႏွာၾကီး ျဖဴျဖဴ၊ မည္းမည္းတို႔ကလြဲရင္ ညိဳညိ္ဳ၊ ၀ါ၀ါေတြ ေပါေလေတာ့ အမ်ားစုက သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ တိုးတက္တဲ့ အေတြးအေခၚရွိသူ၊ လြတ္လပ္ပြင့္လင္းတဲ့ စိတ္ထားရွိသူလို႔ ယူဆၾကေလ့ရွိပါတယ္။ လူနည္းစုအေရး ဒို႔အေရး ဆိုျပီး လက္မေႏွးၾကပါဘူး။
အဲ … သို႔ေသာ္လည္း ေခါင္းစဥ္မွာ ေျပာခဲ့သလို ငယ္တုံးကေတာ့ ဒီမိုကရက္ပါပဲ။ ၾကီးေတာ့ ရီပတ္ဘလီကင္ ျဖစ္ကုန္ၾကတာကိုလည္း ေမ့ထားလို႔ မျဖစ္ေၾကာင္းကို တင္ျပလိုက္ပါရေစ။
ဥပမာတခုကေတာ့ ဒီလိုပါ။ အေမရိကကို ေရႊ႔ေျပာင္းလာၾကသူေတြဟာ (တခ်ဳိ႔ကုိ ေျပာတာပါေနာ၊ စကားပလႅင္ခံလိုက္ပါရဲ႔) ကနဦးအစမွာ သူတို႔ရဲ႔ ဘ၀ရပ္တည္ေရး၊ စား၀တ္ေနေရးနဲ႔ ပညာေရးအတြက္ မိမိ္မူလအစ မိသားစုထုံးတမ္းအစဥ္အလာတန္ဖိုးေတြကို ေမ့ထားလို႔ ရုန္းၾက၊ ကန္ၾက ရင္ဆိုင္ၾကရပါတယ္တဲ့။ ကိုယ္ခ်င္းစာတဲ့ ဒီမိုကရက္အေမရိကန္ေတြနဲ႔ ၾကမ္းတေျပးတည္း ထိုင္၊ ျပီးေတာ့ သနားဂရုဏာၾကီးတဲ့ ရီပတ္ဘလီကင္ေတြရဲ႔ အေထာက္အပံ့ေတြကို ေမာ့ျပီးေတာ့ ယူ၊ စိတ္ကူးေတြ ယဥ္ၾက၊ စြန္႔စားၾက၊ လူရာမ၀င္ေတာ့ လမ္းေပၚက ေအာ္ၾကဟစ္ၾကနဲ႔ တြန္းရ တိုက္ၾကရပါတယ္ တဲ့။ လူနည္းစုအခြင့္အေရးေတြ သတ္မွတ္ထားလို႔ အဲဒီကတဆင့္ ေလွကားေတြ တဆင့္ျပီး တဆင့္တက္ျပီး အေမာေျဖႏိုင္တဲ့ စင္ေလးတစင္၊ ေနရာေလးတေနရာ ေရာက္လာၾကေလ့ရွိပါတယ္တဲ့။ အဲဒီမွာမွ သူတို႔ေတြမွာ တိမ္ျမဳပ္ေနတဲ့ ဇာတိမာန္တို႔၊ အမ်ဳိးသားစိတ္တို႔၊ မိရိုးဖလာထုံးတမ္းအစဥ္အလာတန္ဖိုးတို႔ ဆိုတာေတြက ေငါက္ခနဲ ႏႈိးထလို႔ လက္ခေမာင္း တေျဖာင္းေျဖာင္း ခတ္ၾကေတာ့တာပါပဲ တဲ့။ အဲဒီမွာ သူတို႔တေတြဟာ အိမ္ဦးခန္းက ျမိန္႔ျမိန္႔ၾကီးထုိုင္ျပီးသကာလ ေနာက္တက္လာတဲ့ မ်က္ႏွာမြဲမ်ား၊ ေက်ာမြဲမ်ားကို ကိုယ္ခ်င္းစာတရား မပြားမ်ားႏိုင္ဘဲ အမ်က္ေတာ္မ်ား ရွလို႔ သနားဂရုဏာက တ၀က္၊ ဥပကၡာစိတ္က တ၀က္ ျဖစ္ၾကရပါတယ္တဲ့။ အဲသည္မွာ သူတို႔ေတြဟာ ေရွးရိုးစြဲ သူရဲေကာင္း၊ သူေတာ္ေကာင္း၊ ဂုဏ္သိကၡာရွင္ၾကီးမ်ားလို အထင္ေရာက္ျပီးေတာ့ ရီပတ္ဘလီကင္ဆန္သြားၾကပါသတဲ့ကြယ္။
ဟဲဟဲ …။ သည္မိုး သည္ေျမ သည္လူေတြနဲ႔ ဒီဖက္ေဒသက ေဒသခံေတြနဲ႔ စကားစပ္မိရင္း၊ မိမိပတ္၀န္းက်င္ေဒသကို ေလ့လာရင္း ေပၚလာတဲ့ အေတြးအျမင္ေလးကို ေ၀ငွလိုက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူခ်ည္းပဲလားဟဲ့ … လို႔ေတာ့ မေမးလိုက္ပါနဲ႔။ ဒီက ႏိုင္ငံေရးဟာသတခုကေတာ့ ရီပတ္ဘလစ္ကင္ေတြဆီမွာ အဲသလို “တတိယအုပ္စု” ၾကီး အျပဳံလိုက္ရွိပါသတဲ့။ အေမရိကန္ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ အိုဘားမား လူမည္းက ဟယ္လရီကလင္တန္ မိန္းမကို ျဖတ္တက္လာေတာ့ ရီပတ္ဘလစ္ကင္ေတြက “ဆာရာေပလင္” ဆိုတဲ့ မိန္းမနဲ႔ တန္ျပန္ပါသတဲ့။ သူတို႔လည္း ေရွးရိုးစြဲအဖိုးၾကီးေဘးမွာ ဗိုင္းေကာင္းေက်ာက္ဖိ မိန္းမေကာင္း ရွိပါေၾကာင္းေပါ့။ အဲ သို႔ေသာ္လည္း ခြက္ခြက္လန္ ရႈံးသြားျပန္ေတာ့၊ ငါတို႔ ရီပတ္ဘလစ္ကင္ေတြ ေဖာက္ထြက္ေတြးမွ ျဖစ္ေတာ့မကိုး ဆိုျပီး သူတို႔ ရီပတ္ဘလီကင္ပါတီ ဥကၠ႒ကို လူမည္းတဦး ေရြးခ်ယ္ ခန္႔အပ္လိုက္ပါသတဲ့။ ထို႔အျပင္ အိ္ုဘားမားက ကြန္ဂရက္မွာ ႏိုင္ငံကို ဆင္းရဲတြင္းက ရုန္းထြက္ႏိုင္ေရး အားသစ္ေလာင္း မိန္႔ခြန္းၾကီး ေျပာၾကားလိုက္ေတာ့ု ကာျပန္ႏိုင္ဖို႔ဆိုျပီး ထုတ္သုံးလိုက္တာက လူ၀ီစီယားနားျပည္နယ္ဥကၠ႒ အိႏၵိယႏြယ္သား ရီပတ္ဘလီကင္ ေျခရည္တက္ကေလးပါ။ တေန႔ကတင္ ေအာ္စကာမွာ “ဆလန္းေဒ့ါ မီလ်ံနာ” ကုလားကား ဆုေတြရသြားတာကို အခြင့္ေကာင္းယူလိုက္တယ္ ထင္ပါရဲ႔ေလ။
ဆိုေတာ့ … ေျပာခ်င္တာက ငယ္ေတာ့ ဒီမိုကရက္၊ ၾကီးေတာ့ ရီပတ္ဘလီကင္ ျဖစ္သြားတတ္တဲ့ သဘာ၀ကို ေျပာခ်င္တာပါ။ က်ေနာ္တို႔ အာရွသားေတြကလည္း သူမ်ားႏိုင္ငံလာျပီးေတာ့ ဒီမိုကေရစီ၊ ဒီမိုကေရစီ ကုန္းေအာ္ေနရင္းနဲ႔ ဘယ္လိုမ်ဳိး ဒီမိုကေရစီကို လိုခ်င္တာပါလိမ့္ဆိုတာကိုလည္း စဥ္းစားခန္းကေလး ၀င္ေစခ်င္လို႔ပါခင္ဗ်။ ျမန္မာျပည္က ဗိုလ္သန္းေရႊ၊ စကၤာပူက ရာသက္ပန္၀န္ၾကီး လီကြမ္ယူနဲ႔ တရုတ္ျပည္ၾကီးက ေခါင္းေဆာင္ၾကီးမ်ားကလည္း သူတို႔ျပည္သူကို ေပးထားတာပဲ မဟုတ္လား … စည္းကမ္းရွိတဲ့ ဒီမိုကေရစီ ဆိုတာေလ …။ အသက္ေတြ ၾကီးလာၾကတဲ့အခါ အရင္ကလို ခ်စ္ႏိုင္ပါအုံးေတာ့မလား။ စဥ္းစားစရာ …
ဗမာျပည္မွာတုံးက ၾကားဖူးတာက ငယ္ေတာ့ ကြန္ျမဴနစ္၊ ၾကီးေတာ့ အရင္းရွင္ဆိုလားပဲ။ လူငယ္ဘ၀က စြန္႔စားလႈပ္ရွားခဲ့တုံးမွာ အဲဒီတုံးက ေခတ္စားတဲ့ ရဲရဲေတာက္ကြန္ျမဴနစ္ ေတာ္လွန္ေရးသမားေပါ့ဗ်ာ။ အသက္ၾကီးလာေတာ့ စည္းစိမ္ပစၥည္းျပည့္စုံလို႔ အျငိမ့္သားနဲ႔ အရင္းရွင္ၾကီးျဖစ္ေနတယ္၊ ျဖစ္လာတယ္လို႔ ေျပာၾကတာ ၾကားဖူးပါတယ္။ တခ်ဳိ႔လူေတြကိုေတာ့ ငယ္တုံးကေတာ့ သူပုန္၊ ၾကီးေတာ့ မဆလၾကီးျဖစ္ေနတယ္လို႔ ေျပာတာမ်ဳိးလည္း ရွိတယ္။ အဲဒီကို အမီွျပဳျပီးေတာ့ ဒီစာကို ေရးပါတယ္။
၂၁ ရာစုရဲ႔ အေနာက္တိုင္းဒီမိုကေရစီသမိုင္းမွာ အခု ၂၀၀၈ အေမရိကန္သမၼတေရြးေကာက္ပြဲဟာျဖင့္ အုတ္ေၾသာ္ေသာင္းနင္း အျဖစ္ဆုံးပါပဲ။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံေရးစနစ္ရဲ႔ ျငိမ္းခ်မ္းတဲ့ အာဏာလက္လႊဲေပးမႈကို ကမာၻက သက္ေသျပဳၾကရပါတယ္။ အာဏာရ ေရွးရိုးစြဲ ရီပတ္ဘလစ္ကင္ပါတီဟာ ေခတ္ေရစီးေနာက္လိုက္တဲ့ ဒီမိုကရက္ပါတီလက္ထဲကို အစိုးရအဖြဲ႔၊ ကြန္ဂရက္နဲ႔ ဆီးနိတ္တခုလုံးနီးပါး ထိုးအပ္လိုက္ရပါတယ္။ အဆစ္အေနနဲ႔ အေၾကြးသံသရာလည္၊ မ်က္ျဖဴဆိုက္ေနတဲ့ စီးပြားပ်က္ကပ္ၾကီးပါ လက္လႊဲေပးလိုက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။
ေရွးရိုးစြဲ ရီပတ္ဘလစ္ကင္ဆိုတာ ဘယ္လိုမ်ဳိးပါလိမ့္လို႔ အစကေတာ့ ေမာင္ရစ္လည္း မသိပါဘူး။ သူတို႔ေခတ္၊ သူတို႔စနစ္ကို အာရွသားမ်က္ႏွာမြဲ၊ အာဏာရွင္ေအာက္ျပားျပားေမွာက္ခဲ့ရသူ ေမာင္ရစ္က ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ ဉာဏ္မမီေၾကာင္းပါ။ သို႔ေသာ္လည္း ဒီရာစုႏွစ္အသစ္ရဲ႕ ထူးျခားတဲ့ အေမရိကန္ေရြးေကာက္ပြဲအေျပာင္းအလဲကို နတ္ကရာ ၾကည့္ေမာရင္း ၂ ျပားဖိုးေလာက္ ဉာဏ္အလင္းေလး ပြင့္ခြင့္ေပးေတာ္မူေစလိုပါတယ္။
ရီပတ္ဘလစ္ကင္ဆိုတာကို သိသာေအာင္ ပုံေဆာင္ခ်င္ရင္ ဆင္းသြားတဲ့ သမၼတၾကီး ဘြတ္ရွ္ကို ၾကည့္ပါ။ အလြန္ထင္ရွားပါတယ္။ ခ်မ္းသာတယ္ (မခ်မ္းသာရင္ေတာင္မွ သာမန္သူမ်ားထက္ သာတယ္လို႔ ထင္တယ္)။ ေဆြစဥ္မ်ဳိးဆက္ ဂုဏ္သိကၡာကို ထိမ္းတယ္။ မွန္တယ္ထင္တာကို အတိုက္အခံၾကားထဲက ရုပ္ရွင္ဇာတ္လိုက္မ်ားလို၊ သူရဲေကာင္းၾကီးမ်ားလို ေဆာင္ရြက္တယ္။ မာန္မာနၾကီးတယ္။ ဘာသာေရး အလြန္ကိုင္းရႈိင္းတယ္လို႔ ကို္ယ့္ကိုကိုယ္ ထင္တယ္။ မိရိုးဖလာ ထုံးတမ္းအစဥ္အလာမ်ားကို ထမ္းသိမ္းတယ္။ အေျပာင္းအလဲမ်ားတာ မၾကိဳက္ဘူး။ ျပိဳင္ဘက္ေတြ၊ အတုိက္အခံေတြဟာ အဲသည္တန္ဖိုး မသိ္သူေတြ၊ အဲသည္တန္ဖိုး မရွိသူေတြအျဖစ္ ရာသက္ပန္သတ္မွတ္ျပီး စြပ္စြဲတယ္။ သူတို႔သတ္မွတ္ထားတဲ့ အားနည္းသူေတြ၊ သားေကာင္ေတြ၊ မတရားအလုပ္ခံထားရသူေတြကို အလြန္သနားဂရုဏာထားျပီး ကယ္တင္ေစာင့္ေရွာက္ေလ့ရွိတယ္။ အဲသလိုမ်ဳိးအထင္နဲ႔ ဂုဏ္ယူတယ္။
အဲသည္လိုဆိုလိုက္ေတာ့ သူတို႔ေတြဟာ ၾကည္ညိဳစရာၾကီးေတြေပါ့ေနာ္။ တဖက္က ဒီမိုကရက္ဆိုတာေတြဟာ သူတို႔နဲ႔ ဆန္႔က်င္ဖက္လို႔မ်ား ေတြးလိုက္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ လားလား … ဘယ္လိုလူေတြမ်ားပါလိမ့္လို႔ ေတြးခ်င္စရာပါပဲ။
ဒီမိုကရက္ေတြကေတာ့ ဟိုတေလာက သမၼတလုပ္ေနရင္း တန္းလန္း လိ္င္ကိစၥအရႈပ္ေတာ္ပုံျဖစ္သြားတဲ့ ဟိုအယင္သမၼတၾကီး ကလင္တန္ကိုသာ ၾကည့္ၾကေပေတာ့လို႔ ေျပာရမလိုပါပဲ။ ေအးဗ်။ ဒီမိုကရက္ဆိုတာကို ၾကည့္ခ်င္ရင္ ကလန္တန္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံကို ၾကည့္ပါ။ ဒုသမၼတေဟာင္း အယ္လ္ဂိုးကို ၾကည့္ပါ။ လင္ကြန္း၊ ကေနဒီ ျပီးေတာ့ အိုဘားမားကို ၾကည့္ပါလို႔ ေျပာရမယ္ ထင္ပါတယ္။
ဒီမိုကရက္ေတြက သူတို႔ကိ္ုယ္သူတို႔ တိုးတက္တဲ့ အေတြးအေခၚ၊ လြတ္လပ္ပြင့္လင္းတဲ့ စိတ္ေနသေဘာထားရွိတယ္လို႔ အထင္ေရာက္ၾကပါတယ္။ သာမန္မိသားစုေတြထဲက ရုန္းကန္ျပီး ေရွ႔တန္းကို တက္လာေလ့ရွိတယ္။ ေသြးေႏွာတာတို႔၊ အေျပာင္းအလဲမ်ားတာတို႔၊ စိတ္ကူးယဥ္တာတို႔၊ စမ္းသပ္စြန္႔စားတာတို႔ကိုလည္း လက္မေႏွးပါဘူး။ မိသားစု၊ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းေဘာင္ထက္ ေက်ာ္လြန္ျပီးေတာ့ လူမႈပတ္၀န္းက်င္အေရးကိစၥေတြကို အားနည္းသူ အမ်ားစုနဲ႔ လက္တြဲျပီး လုပ္ေလ့ရွိတယ္။ ဥပေဒေဘာင္ စည္းကမ္းေဘာင္ထဲကေန ျပည့္ျပည့္စုံစုံနဲ႔ ပညာ၊ အာဏာ စတာေတြနဲ႔လည္း ေဆာင္ရြက္သလို လမ္းေပၚထြက္ျပီး ဆႏၵျပတာ၊ လႈံေဆာ္တာ၊ လက္မွတ္ထိုးတာ ဒါမ်ဳိးေတြလည္း လက္မေႏွးပါဘူး။ ေက်းကၽြန္ကိစၥ၊ အမ်ဳိးသမီးအခြင့္အေရး၊ အလုပ္သမားသမဂၢ၊ ပတ္၀န္းက်င္ထိမ္းသိမ္းေရး၊ လူမႈဖူလုံေရး၊ သတင္းစာ အႏုပညာ လူတဦးခ်င္းစီရဲ႔ လြတ္လပ္ခြင့္ စတာေတြဟာ သူတို႔ေတြရဲ႔ မွတ္တိုင္ေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ေမာင္ရစ္က အေမရိကန္အေနာက္ျခမ္း၊ ဆန္ဖရန္စစၥကိုေဘးဧရိယာေလးမွာ ကုတ္ကပ္ေနရသူဆိုေတာ့ ဒီမိုကရက္ေတြရဲ႔ အားေကာင္းတဲ့ ရိုက္ခတ္မႈကို ခံစားရတဲ့သူပါခင္ဗ်။ ရီပတ္ဘလစ္ကင္ေတြ အီရတ္ကို စစ္တိုက္ေတာ့ ဆန္ဖရန္ျမဳိ႔ထဲကလမ္းေတြေပၚမွာ စစ္္ဆန္႔က်င္ေရး ဆႏၵျပပဲြေတြ ခ်ိမ့္ခ်ိမ့္သဲခဲ့တာေပါ့ခင္ဗ်ာ။ ျမန္မာဘုန္းၾကီးေတြကို ျမန္မာစစ္သားေတြက နင္းေခ်ခ်ိန္မွာ ဆန္ဖရန္လမ္းမေပၚမွာ သူတို႔လူမ်ဳိးေတြ သကၤန္းေရာင္အ၀တ္စေတြပတ္ျပီး ဆဲဆိုကန္႔ကြက္ခဲ့ၾကတာပါပဲ။ တိဗက္ေတြကို တရုတ္စစ္သားေတြ အႏိုင္ထက္စီးနင္းတယ္လည္း ၾကားေရာ ဆန္ဖရန္မွာ တိဗက္အလံေတြ မိုးလုံးျပည့္လို႔ ၂၀၀၈ တရုတ္အိုလံပစ္ဆိုတာ ေခါင္းေတာင္ မေဖာ္၀ံ့ခဲ့ၾကပါဘူး။ ျပည္ပက တရားမ၀င္အလုပ္သမားေတြ၊ ခိုး၀င္သူေတြကို ရီပတ္ဘလစ္ကင္ေတြက အေမရိကန္ထမင္းအိုး ၀င္ခုိးႏႈိက္သူေတြဆိုျပီး အိုးမဲသုတ္ဖို႔ တင္ျပခ်ိန္မွာ အဲသည္ဧည့္ႏိုင္ငံသားေတြ စည္းကမ္းမဲ့ ကားေလ်ာက္ေမာင္းျပီး လူေတြ ထိခုိုက္ေသေက်မွာစိုးလိ္ု႔ဆိုျပီး ယာယီ ကားေမာင္းလိုင္စင္ေတာင္ ထုတ္ေပးလိုက္ေသးသဗ်။
ဆိုေတာ့ ဒီသေဘာေလာက္ ေျပာျပရရင္ေတာ့ အဲဒီ ပါတီၾကီး ႏွစ္ခုရဲ႔ အျဖဴအမဲ ကြဲျပားတာကို ရိပ္မိၾကေလာက္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးမ်က္ႏွာစာမွာ သူတို႔ ၂ ဦးဟာ ကိုယ္ဟာ အျဖဴဆို သူက အမဲ … ျငင္းခုန္ အႏိုင္လုၾကျမဲပါပဲ။ အိုဘားမားကလည္း သူတို႔ရဲ႔ ဒီမုိကရက္ေတြရဲ႔ အားနည္းခ်က္တခုျဖစ္တဲ့ မ်ဳိးဆက္သစ္နဲ႔ သက္လတ္တန္းေတြရဲ႔ ဆႏၵမဲမေပးဘဲ ေဘးထြက္ထိုင္၊ လမ္းေပၚထြက္အက်င့္ကို ေျဖာင္းဖ်စည္းရုံးျပီး မဲႏိုင္ေအာင္ စည္းရုံးခဲ့သူဆိုေတာ့ သူ႔သမၼတသက္တမ္းမွာ ပါတီ ၂ခု ဒြန္တြဲျပီး စီးပြားပ်က္ကပ္က ရုန္းထြက္ၾကဖို႔ကို ဆက္လက္ ႏႈိးေဆာ္ တိ္ုက္တြန္းေဆာင္ရြက္ေနပါတယ္။
သို႔ေသာ္လည္း တန္ဖိုးထားပုံခ်င္းနဲ႔ အမူအက်င့္ေတြ မတူၾကေတာ့ လြယ္မေယာင္နဲ႔ ခက္၊ တိမ္မေယာင္နဲ႔ နက္လွပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူရဲ႔ စီးပြားပ်က္ကပ္ ကယ္ဆယ္ေရး စီမံခ်က္ကို အတည္ျပဳႏိုင္ေရးအတြက္ လႊတ္ေတာ္ ၂ ရပ္လုံးမွာ ေဆြးေႏြးျငင္းခုံေနၾကခ်ိန္၊ သမၼတၾကီးအိုဘားမားခင္ဗ်ာ လူေတာထဲ၊ လမ္းေပၚထြက္ျပီး ပရိသတ္ကို ဆြဲေဆာင္ျပီး လူထုအင္အားျပပြဲေတြ ဆင္ႏႊဲခဲ့ရတာကို မီးလာတဲ့အရပ္က သတင္းတီဗီေလးဘာေလး ၾကည့္ၾကတဲ့သူေတြ ရႈစားလိုက္ရမယ္ ထင္ပါတယ္။
အခုေလာက္ဆိုရင္ျဖင့္ စာဖတ္သူ သူေတာ္ေကာင္းပညာရွိၾကီးေတြလည္း မိမိကုိယ္ကိုကိုယ္ မိမိ - “ငါကေတာ့ ဘယ္ဘက္ အားသန္သူပါကလား …” လို႔ က်ိတ္ျပီး အမွတ္ေတြ ေပးမိၾကမယ္ ထင္ပါရဲ႔။ ေမာင္ရစ္တို႔က ေလာေလာဆယ္ ဒီမွာ လူနည္းစုေတြထဲမွာ ပါေတာ့ “မင္ေနာ္ရတီ” ေတြဆိုေတာ့ ဟဲဟဲ ဒီမိုကရက္ေတြဖက္ ခပ္ယိုင္ယိုင္ကိုးခင္ဗ်ာ။ ကယ္လီဖုိးနီးယားျပည္နယ္ၾကီးဆိုတာ ကုန္တြင္းပိုင္းက ေျခၾကီး၊ လက္ၾကီး၊ မ်က္ႏွာၾကီး ျဖဴျဖဴ၊ မည္းမည္းတို႔ကလြဲရင္ ညိဳညိ္ဳ၊ ၀ါ၀ါေတြ ေပါေလေတာ့ အမ်ားစုက သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ တိုးတက္တဲ့ အေတြးအေခၚရွိသူ၊ လြတ္လပ္ပြင့္လင္းတဲ့ စိတ္ထားရွိသူလို႔ ယူဆၾကေလ့ရွိပါတယ္။ လူနည္းစုအေရး ဒို႔အေရး ဆိုျပီး လက္မေႏွးၾကပါဘူး။
အဲ … သို႔ေသာ္လည္း ေခါင္းစဥ္မွာ ေျပာခဲ့သလို ငယ္တုံးကေတာ့ ဒီမိုကရက္ပါပဲ။ ၾကီးေတာ့ ရီပတ္ဘလီကင္ ျဖစ္ကုန္ၾကတာကိုလည္း ေမ့ထားလို႔ မျဖစ္ေၾကာင္းကို တင္ျပလိုက္ပါရေစ။
ဥပမာတခုကေတာ့ ဒီလိုပါ။ အေမရိကကို ေရႊ႔ေျပာင္းလာၾကသူေတြဟာ (တခ်ဳိ႔ကုိ ေျပာတာပါေနာ၊ စကားပလႅင္ခံလိုက္ပါရဲ႔) ကနဦးအစမွာ သူတို႔ရဲ႔ ဘ၀ရပ္တည္ေရး၊ စား၀တ္ေနေရးနဲ႔ ပညာေရးအတြက္ မိမိ္မူလအစ မိသားစုထုံးတမ္းအစဥ္အလာတန္ဖိုးေတြကို ေမ့ထားလို႔ ရုန္းၾက၊ ကန္ၾက ရင္ဆိုင္ၾကရပါတယ္တဲ့။ ကိုယ္ခ်င္းစာတဲ့ ဒီမိုကရက္အေမရိကန္ေတြနဲ႔ ၾကမ္းတေျပးတည္း ထိုင္၊ ျပီးေတာ့ သနားဂရုဏာၾကီးတဲ့ ရီပတ္ဘလီကင္ေတြရဲ႔ အေထာက္အပံ့ေတြကို ေမာ့ျပီးေတာ့ ယူ၊ စိတ္ကူးေတြ ယဥ္ၾက၊ စြန္႔စားၾက၊ လူရာမ၀င္ေတာ့ လမ္းေပၚက ေအာ္ၾကဟစ္ၾကနဲ႔ တြန္းရ တိုက္ၾကရပါတယ္ တဲ့။ လူနည္းစုအခြင့္အေရးေတြ သတ္မွတ္ထားလို႔ အဲဒီကတဆင့္ ေလွကားေတြ တဆင့္ျပီး တဆင့္တက္ျပီး အေမာေျဖႏိုင္တဲ့ စင္ေလးတစင္၊ ေနရာေလးတေနရာ ေရာက္လာၾကေလ့ရွိပါတယ္တဲ့။ အဲဒီမွာမွ သူတို႔ေတြမွာ တိမ္ျမဳပ္ေနတဲ့ ဇာတိမာန္တို႔၊ အမ်ဳိးသားစိတ္တို႔၊ မိရိုးဖလာထုံးတမ္းအစဥ္အလာတန္ဖိုးတို႔ ဆိုတာေတြက ေငါက္ခနဲ ႏႈိးထလို႔ လက္ခေမာင္း တေျဖာင္းေျဖာင္း ခတ္ၾကေတာ့တာပါပဲ တဲ့။ အဲဒီမွာ သူတို႔တေတြဟာ အိမ္ဦးခန္းက ျမိန္႔ျမိန္႔ၾကီးထုိုင္ျပီးသကာလ ေနာက္တက္လာတဲ့ မ်က္ႏွာမြဲမ်ား၊ ေက်ာမြဲမ်ားကို ကိုယ္ခ်င္းစာတရား မပြားမ်ားႏိုင္ဘဲ အမ်က္ေတာ္မ်ား ရွလို႔ သနားဂရုဏာက တ၀က္၊ ဥပကၡာစိတ္က တ၀က္ ျဖစ္ၾကရပါတယ္တဲ့။ အဲသည္မွာ သူတို႔ေတြဟာ ေရွးရိုးစြဲ သူရဲေကာင္း၊ သူေတာ္ေကာင္း၊ ဂုဏ္သိကၡာရွင္ၾကီးမ်ားလို အထင္ေရာက္ျပီးေတာ့ ရီပတ္ဘလီကင္ဆန္သြားၾကပါသတဲ့ကြယ္။
ဟဲဟဲ …။ သည္မိုး သည္ေျမ သည္လူေတြနဲ႔ ဒီဖက္ေဒသက ေဒသခံေတြနဲ႔ စကားစပ္မိရင္း၊ မိမိပတ္၀န္းက်င္ေဒသကို ေလ့လာရင္း ေပၚလာတဲ့ အေတြးအျမင္ေလးကို ေ၀ငွလိုက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူခ်ည္းပဲလားဟဲ့ … လို႔ေတာ့ မေမးလိုက္ပါနဲ႔။ ဒီက ႏိုင္ငံေရးဟာသတခုကေတာ့ ရီပတ္ဘလစ္ကင္ေတြဆီမွာ အဲသလို “တတိယအုပ္စု” ၾကီး အျပဳံလိုက္ရွိပါသတဲ့။ အေမရိကန္ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ အိုဘားမား လူမည္းက ဟယ္လရီကလင္တန္ မိန္းမကို ျဖတ္တက္လာေတာ့ ရီပတ္ဘလစ္ကင္ေတြက “ဆာရာေပလင္” ဆိုတဲ့ မိန္းမနဲ႔ တန္ျပန္ပါသတဲ့။ သူတို႔လည္း ေရွးရိုးစြဲအဖိုးၾကီးေဘးမွာ ဗိုင္းေကာင္းေက်ာက္ဖိ မိန္းမေကာင္း ရွိပါေၾကာင္းေပါ့။ အဲ သို႔ေသာ္လည္း ခြက္ခြက္လန္ ရႈံးသြားျပန္ေတာ့၊ ငါတို႔ ရီပတ္ဘလစ္ကင္ေတြ ေဖာက္ထြက္ေတြးမွ ျဖစ္ေတာ့မကိုး ဆိုျပီး သူတို႔ ရီပတ္ဘလီကင္ပါတီ ဥကၠ႒ကို လူမည္းတဦး ေရြးခ်ယ္ ခန္႔အပ္လိုက္ပါသတဲ့။ ထို႔အျပင္ အိ္ုဘားမားက ကြန္ဂရက္မွာ ႏိုင္ငံကို ဆင္းရဲတြင္းက ရုန္းထြက္ႏိုင္ေရး အားသစ္ေလာင္း မိန္႔ခြန္းၾကီး ေျပာၾကားလိုက္ေတာ့ု ကာျပန္ႏိုင္ဖို႔ဆိုျပီး ထုတ္သုံးလိုက္တာက လူ၀ီစီယားနားျပည္နယ္ဥကၠ႒ အိႏၵိယႏြယ္သား ရီပတ္ဘလီကင္ ေျခရည္တက္ကေလးပါ။ တေန႔ကတင္ ေအာ္စကာမွာ “ဆလန္းေဒ့ါ မီလ်ံနာ” ကုလားကား ဆုေတြရသြားတာကို အခြင့္ေကာင္းယူလိုက္တယ္ ထင္ပါရဲ႔ေလ။
ဆိုေတာ့ … ေျပာခ်င္တာက ငယ္ေတာ့ ဒီမိုကရက္၊ ၾကီးေတာ့ ရီပတ္ဘလီကင္ ျဖစ္သြားတတ္တဲ့ သဘာ၀ကို ေျပာခ်င္တာပါ။ က်ေနာ္တို႔ အာရွသားေတြကလည္း သူမ်ားႏိုင္ငံလာျပီးေတာ့ ဒီမိုကေရစီ၊ ဒီမိုကေရစီ ကုန္းေအာ္ေနရင္းနဲ႔ ဘယ္လိုမ်ဳိး ဒီမိုကေရစီကို လိုခ်င္တာပါလိမ့္ဆိုတာကိုလည္း စဥ္းစားခန္းကေလး ၀င္ေစခ်င္လို႔ပါခင္ဗ်။ ျမန္မာျပည္က ဗိုလ္သန္းေရႊ၊ စကၤာပူက ရာသက္ပန္၀န္ၾကီး လီကြမ္ယူနဲ႔ တရုတ္ျပည္ၾကီးက ေခါင္းေဆာင္ၾကီးမ်ားကလည္း သူတို႔ျပည္သူကို ေပးထားတာပဲ မဟုတ္လား … စည္းကမ္းရွိတဲ့ ဒီမိုကေရစီ ဆိုတာေလ …။ အသက္ေတြ ၾကီးလာၾကတဲ့အခါ အရင္ကလို ခ်စ္ႏိုင္ပါအုံးေတာ့မလား။ စဥ္းစားစရာ …
Comments
Post a Comment